Odbywanie kolędy jest obowiązkiem proboszcza i mogą go w tym wspomagać jego współpracownicy — wikariusze lub inni zaproszeni kapłani. Kodeks Prawa Kanonicznego z roku 1983 (kan. 529 § 1) mówi przede wszystkim o obowiązku proboszcza: „powinien on starać się poznawać wiernych powierzonych jego pieczy. Winien zatem nawiedzać rodziny, uczestniczyć w troskach wiernych, zwłaszcza niepokojach i smutku oraz umacniając ich w Panu, jak również — jeśli w czymś nie domagają — roztropnie ich korygując. Gorącą miłością wspiera chorych, zwłaszcza bliskich śmierci, wzmacniając troskliwie sakramentami i polecając ich dusze Bogu. Szczególną troską otacza biednych, cierpiących, samotnych, wygnańców, a także przeżywających różne trudności. Stara się wreszcie o to, by małżonkowie otrzymali pomoc do wypełniania własnych obowiązków oraz popiera wzrost życia chrześcijańskiego w rodzinach”.
Przybywającego z wizytą duszpasterską w imieniu Chrystusa kapłana poprzedzają zazwyczaj ministranci. Kapłan po pozdrowieniu domowników gromadzi się wraz nimi przed krzyżem i przy zapalonych świecach odmawia modlitwy, w których prosi o Boże błogosławieństwo dla rodziny, zdrowie, pomyślność, o ochronę rodziny przed złem i innymi niebezpieczeństwami, o umocnienie wiary, nadziei i miłości, umocnienie w smutkach i cierpieniach. Po modlitwie domownicy całują krzyż podany przez kapłana, następnie poświęca on mieszkańców i ich mieszkanie. Po modlitwie ma zwykle miejsce krótka rozmowa na tematy religijne. wychowawcze i parafialne. Daje to sposobność do nawiązania głębszego kontaktu z duszpasterzem (Cz. Podleski).
Przed wizytą duszpasterską należy przygotować: stół nakryty obrusem, krzyż ze świecami, wodę święconą, kropidło, zeszyty z katechizacji do wglądu duszpasterza oraz Pismo Święte.
Tradycyjnie z kolędą związana jest dobrowolna ofiara pieniężna składana przez wiernych na potrzeby kościoła (parafii).
Kolęda może przynieść wiele dobra: pozwala lepiej poznać się duszpasterzom i wiernym, dzięki niej stajemy się bardziej Kościołem (ks. Stanisław Hołodok).