NOWY ROK 2021 - czas na zmianę

STARY ROK ODCHODZI…

Czas upływa: sekunda po sekundzie, minuta po minucie, godzina po godzinie.

Rok za rokiem…

Wraz z czasem upływa Twoje i moje  życie…

Nie możemy tego zatrzymać.

Jednak to od Ciebie i ode mnie zależy, co zrobimy z danym nam czasem…

Być może Twoja i moja historia ukryta jest w poniższym tekście…

Jeśli tak – może nadszedł czas, by to zmienić?

• „Boimy się kochać, ale chcemy być kochani.
• Boimy się odpowiedzi wprost, ale lubimy zadawać pytania.
• Boimy się szczerości, ale zawsze żądamy jej w stosunku do siebie. 
• Boimy się zrobić pierwszy krok, ale czekamy, by ktoś zrobił go w naszą stronę.
• Boimy się otwartości, ale nie mamy zahamowań, by zranić bliźniego.
• Boimy się zaufać, ale obrażamy się, gdy ktoś nam nie wierzy.
• Boimy się być niepotrzebni, ale lekceważymy ukochane osoby.
• Boimy się podejmować decyzje, ale zrzucamy wszystko na los.
• Boimy się odpowiedzialności i oskarżamy innych o swoje niepowodzenia.
• Boimy się opinii tłumu, ale sami łatwo oceniamy innych.
• Mówimy „nie kochasz mnie”, aby ktoś zapewnił nas, że to nieprawda.
• Mówimy „zimno mi”, kiedy chcemy, by ktoś nas przytulił.
• Mówimy „ja ciebie też” w odpowiedzi na słowa o miłości, jakbyśmy odpowiadali na czyjeś uczucie i nie brali odpowiedzialności za swoje własne.
• Mówimy „wszystko mi jedno”, podczas gdy coś nas dotyka i rani.
• Mówimy „zostańmy przyjaciółmi”, ale nie mamy zamiaru się przyjaźnić.
• Mówimy „mamo, tato, nie wtrącajcie się w moje życie!”, ale zrzucamy na nich swoje problemy.
• Mówimy „niczego już od ciebie nie potrzebuję”, gdy chcemy dostać to, na czym nam zależy.
• Mówimy „kiedyś nie byłeś taki”, podczas gdy sami też byliśmy inni.
• Mówimy „nie chcę żyć”, gdy chcemy, aby ktoś nas pocieszył.
• Mówimy „dam sobie radę”, gdy potrzebujemy pomocy.
• Mówimy „to nie jest najważniejsze”, gdy chcemy przekonać siebie do pogodzenia się.
• Mówimy „jest mi dobrze bez ciebie”, podczas gdy na siłę szukamy kogoś, kto wypełni nasze życie.
• Mówimy „ufam ci”, gdy jesteśmy targani brakiem zaufania.
• Mówimy „robisz to specjalnie!”, podczas gdy sami robimy to samo.
• Mówimy „już o tobie zapomniałem”, podczas gdy stale myślimy o tym człowieku.
• Mówimy „to koniec”, kiedy chcemy, by to trwało, ale na naszych warunkach.
• Mówimy „nie odebrałem telefonu, bo byłem zajęty”, podczas gdy po prostu baliśmy się rozmawiać.
• Mówimy „zawsze”, „nigdy”, nie mając świadomości, co to oznacza, gdy chcemy nadać przekonującą siłę swoim słowom i nie jesteśmy w stanie dowieść tego czynami.

Tak wiele mówimy różnych wyrazów, ale kiedy potrzebne jest otwarte spojrzenie i zaledwie kilka ważnych słów – zaciskamy usta, połykamy słowa i milkniemy. Potem znów mówimy wszystkie te kosmiczne bzdury. Dopiero później, „w myślach”, układamy błyskotliwy monolog we własnej głowie ze wszystkimi istotnymi słowami, poglądami, jak w filmie, a następnie odpowiadamy sami sobie właściwymi zdaniami i właściwymi odpowiedziami… Nienaganny teatr jednego samotnego aktora.

• Kpimy ze śmierci, ale boimy się latać samolotami.
• Chcemy, by zostawiono nas w spokoju, ale stale sprawdzamy nieodebrane telefony i smsy.
• Twierdzimy, że życie jest piękne, ale sami niszczymy je w sobie i wokół siebie.
• Nie pijemy wody z kranu, bo to szkodzi, ale alkohol, papierosy i fastfoody wchłaniamy bez problemu.
• Nie cierpimy chamstwa, ale sami łatwo wpadamy w złość i niezadowolenie w stosunku do świata i innych.
• Mówimy o radości, ale własny uśmiech trzymamy pod kluczem.
• Denerwują nas cudze wady, ale własne nazywamy „oryginalnością”.
• Nie przywiązujemy wagi do opinii publicznej, ale stale pytamy „co ludzie powiedzą?”, „co pomyślą inni?”
• Denerwuje nas cudze bogactwo, ale nie mamy nic przeciwko temu, by je dostać.
• Zamykamy drzwi na trzy spusty, ale czekamy na cud.
• Wiemy, jak zmienić świat, ale nie chcemy zmieniać siebie.
• Denerwują nas cudze zalety, ponieważ czujemy się z nimi nieswojo.
• Potrzebujemy stabilizacji, ale sami potrafimy niebezpiecznie rozbujać łódź przy najmniejszym podmuchu wiatru.
• Jesteśmy uprzejmi wobec obcych, ale obcesowi wobec bliskich.

• Widzimy w innych własne odbicie i to nas drażni.
• Pragniemy zrozumienia, ale nigdy nie myślimy o motywach innych ludzi.
• Obrażamy się, gdy ktoś sprawia nam przykrość, ale zapominamy o elementarnym dziękowaniu.
• Ktoś bez przerwy jest nam coś winien, ale zapominamy o własnych długach.
• Nie lubimy plotek, ale bez pytania ingerujemy w czyjeś życie.
• Odchodzimy, by nas zawracano.
• Prowadzimy dysputy o cierpliwości, ale nie potrafimy nawet słuchać bez przerywania.
• Przechowujemy grube tomy cudzych grzechów, ale nigdy nie zaglądamy do notesu dobrych uczynków.
• Panicznie boimy się śmierci, ale żyjemy tak, jakbyśmy byli nieśmiertelni. 

Po prostu… jesteśmy dziećmi, które nie wyrosły…”

Autor: Tatyana Varukha

TY I JA MAMY JESZCZE CZAS NA ZMIANĘ :)