 |
|
|
|
|
Wakacje z Panem Bogiem na pielgrzymim szlakuW trakcie wakacji grupa parafian podjęła trud pielgrzymowania na Jasną Górę i nie tylko, poniżej krótkie streszczenie.
81. Poznańska Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę – TRÓJKA
Czas płynie szybko. 81. Poznańska Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę już za nami. Byliśmy zaskoczeni, gdy po Mszy świętej w katedrze okazało się, że jest nas tylko około pięćdziesięciu. Zdziwienie wzrosło po obiedzie w Głuszynie. Wtedy okazało się, że niektórzy szli nas tylko odprowadzić i w Trójce pozostało około trzydziestu pątników. Liczba wzrastała w kolejnych dniach, aż ostatecznie osiągnęła przyzwoity wynik, bo Jasną Górę „zdobyło” nieco ponad siedemdziesięciu Trójkowiczów. To i tak dużo mniej niż w ubiegłych latach. Doświadczyliśmy różnych warunków atmosferycznych. Były upały, krótka, ale intensywna ulewa tuż przed Koźminem, deszczowe dni przed zakończeniem pielgrzymki (ósmy i dziewiąty). Z powodu opadów deszczu po raz pierwszy wraz z grupą 12 przeżyliśmy Eucharystię w kościele w Dzietrzkowicach Miłym zaskoczeniem było przywitanie nas na wałach przez naszą sucholeską autokarową pielgrzymkę z księdzem Tomaszem na czele, ksiądz Tomasz na wałach na zakończenie pielgrzymki odprawił w koncelebrze mszę za parafian i parafię. W mojej grupie pielgrzymowały cztery osoby z naszej parafii, ale na pielgrzymim szlaku spotykałem też naszych parafian w innych grupach, były także osoby, które podjęły trud dalszego pielgrzymowania do Krakowa/Łagiewnik w pielgrzymce Od Miłosierdzia do Miłosierdzia.
35. Piesza Pielgrzymka Wrocławska na Jasną Górę
Spod katedry na Ostrowie Tumskim, wyruszyła w drogę 35. Piesza Pielgrzymka Wrocławska na Jasną Górę. 2,5 tysiąca pątników pokonało 230 kilometrów. O godz. 6.00 w katedrze na wspólną modlitwę przed pielgrzymką zaprosił ich abp Józef Kupny. Przed godz. 7.00 z pieśnią na ustach i w radosnych nastrojach pielgrzymi wyszli na ulice Wrocławia, wędrowali 9 dni. Wrocławska pielgrzymka różni się od naszej Poznańskiej tym, że pielgrzymi śpią w namiotach. Toaleta, wyżywienie? Bywa różnie, jak dopisuje pogoda, tak jak w tym roku, jest przyjemnie, gorzej jak pada – a czasami bywa, że potrafi padać cały tydzień. Trud takiego pielgrzymowania sprawdziło dwoje naszych parafian.
Pielgrzymka do Soboty
W drugą sobotę września tradycyjnie już wyruszyła nasza lokalna pielgrzymka do Soboty. Około 80. pielgrzymów z trzech parafii – jak mówił nasz ks. proboszcz Andrzej – Parafia Matka ( Chojnica/Morasko) i jej córki Suchy Las/ Złotniki. Dzień był pochmurny, ale z każdą minutą opadała mgła i na pierwszym postoju (Złotniki- dworzec) już świeciło słońce. Ojcem duchowym pielgrzymki był nasz proboszcz, ks. Andrzej Niwczyk, w trakcie drogi na gitarze grały i śpiewały siostry z Moraska. Modliliśmy się na Różańcu, odmówiliśmy także Koronkę do Miłosierdzia Bożego. W dobrych humorach, po około dwóch godzinach marszu, dotarliśmy do Soboty, gdzie zostaliśmy powitani przez proboszcza Parafii Sobota. O godzinie dwunastej rozpoczęła się Msza Odpustowa połączona z dożynkami. Mszy przewodniczył JE bp Krzysztof Wętkowski - bp Archidiecezji Gnieźnieńskiej. Na koniec – Procesja z Najświętszym Sakramentem, po zakończonej uroczystości pielgrzymi udali się na poczęstunek do parafialnego ogrodu.
W artykule wykorzystano fragment sprawozdania trzeciej grupy PPP na Jasną Górę Pielgrzym
Pielgrzymi ze „Złotej Grupy” (franciszkańska 15.) dopowiadają: Pielgrzymka wrocławska to przede wszystkim czas na rozważanie Tajemnic Różańca i Bożego Miłosierdzia, to celebrowanie Eucharystii, to modlitewne pochylenie się nad słowami czytań mszalnych, homilii i konferencji. To także cisza – by adorować i zajrzeć w swoje wnętrze… To śpiew i radość, to uczenie się drugiego człowieka i franciszkańskiej pokory. To szeroko otwarte oczy, uszy i serca… To czas dziękczynienia, prośby i odkrywanej wciąż na nowo Bożej miłości. To ciągły zachwyt nad pięknem stworzenia: pól, lasów, świergotem ptaków, promieniem słońca delikatnie całującym utrudzone ciało, mrówką przecinającą Ci drogę czy motylem, który pomylił Cię z kwiatem… To jagodziana smuga na policzku i źdźbło trawy we włosach… To westchnienie wiatru przynoszącego zapach łąki… To usiane gwiazdami niebo… To czas namacalnego doświadczania dobra i miłości ze strony pątników i tych, którzy z miłością się o nich troszczą. To niespodzianki w drodze i u jej kresu… To pobudki o 4.00 i pogodne wieczory o zmierzchu… To wychodzący naprzeciw mieszkańcy… To przekraczanie własnych ograniczeń i słabości… To, jak w tym roku – upalne dni i wszechobecne słońce, to łapane, często „w locie” kanapki i krople wody z ogrodowych węży… To namiot rozbity na ściernisku i smak zbożowej kawy… To krok za krokiem niesione intencje… I nadzieja, że Matka zrozumie…
A u kresu wędrówki: Matka i Syn – Dwie Miłości! I powrót – by służyć i świadczyć … By kochać!
M i L |
